7 Haziran 2015 Pazar

Biraz hüzünlenmedim değil

Okulun bittiğini, yoluma artık bu evde devam etmeyeceğimi zaten fırsat buldukça söylediğimi biliyorsunuz. Dün arkadaşımın evini son kez toparlamaya yardım etmek için gittim bugün de kendi evime döndüğümde ufak ufak benim de eşyalarımı toplamam gerektiğini fark ettim. Gelirken getirdiğim ve alaturka tuvalete özenle yerleştirdiğim "ihtiyacım olacak bir gün" diyerek sakladığım büyük kolileri açıp çalışma odam diye ayarladığım ama aslında kedimin odası olan yerin ortasına koydum. Gelirken yanımda bir kitaplığın 2 rafını dolduracak kadar kitap vardı ama şimdi dolu dolu 2 kitaplığım var ve ben hepsini düzenli bir şekilde kolilemeye başladım. Daha sonra da kışlık kıyafetlerimi aynı şekilde kaldırıp ufak ufak kendi evimden uzaklaştırıyorum kendimi. Yıllar önce çok severek taşındığım bu evden gidiyor olmak içimde bir şeyleri koparmadı desem yalan olur çünkü büyük bir hüzünle çöktüm yerde usul usul gözyaşı döktüm. Her şeye kolaylıkla ağlayan biri değilimdir ama gerçekler yüzüme acı bir şekilde çarptı o an. Evimden ve çok fazla sevmediğim şu şehirden ayrılırken aynı zamanda en yakın arkadaşlarımdan da ayrılıyorum. Biri Edirne'ye gidecek biri Ankara'ya, Antalya'ya ve diğer başka birçok şehre ve ben döndüğüm anne evinde onlarsız zaman geçirmeye başlayacağım. Kopmayız belki bir süre konuşmalar, yazışmalar, buluşmalar devam eder ama araya o kadar mesafe girmişken hiçbir şey eskisi gibi olmayacak. Son ayımın içinde bunları fark edince tabi içimde "keşke şuraya gidelim dediklerinde kabul etseydim" dediğim birçok anım olduğunu gördüm. Ev insanı olduğum ve belki çok daha fazla anı biriktirebilecekken evde pineklemem içime oturdu. Şimdi okul uzasa bile girme zorunluluğum olmayan dersler, sınavlar olduğu için burada kalmam çok anlamsız olacak ki benimle birlikte kalan da olmayacak. Üzülüyorum şu ayrılıklara ama elden de bir şey gelmiyor.

8 yorum:

  1. yeni hayatının yeni ve harika anılarla dolması dileklerimle...

    YanıtlaSil
  2. Her son yeni bir başlangıç :) umarım seni çok mutlu edecek kapılar açılır önünde :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Bakalım 2015 eylülü itibariyle nerede ne yapıyor olacağım :) Umuyorum, teşekkürler :)

      Sil
  3. Boşver hüznü ve mutlu ol, en azından hüzünlenebilecek kadar güzel şeyler bırakıyorsun. Ya benim gibi bir hayatı paramparça edip dönseydin?

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Sen de haklısın tabi ama insan doyumsuz olunca elindeki güzel anları bırakıp gitmek istemiyor işte :/

      Sil
  4. Ya cidden bende üzüldüm. Kendi evinin olması harika bir şey kaldı ki alıştıktan sonra aileyle zor olur.Arkadaşlar ise okulun en güzel yanı.Aynı şehirde bile ortak gidilen bir okul olmayınca o buluşmalar konuşmalar azalıyor. Keşke zamanın kıymetini bilsek anıları dolu dolu yaşasak.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Yaz tatillerinde eve döndüğümde bile adaptasyon sorunu yaşayan ben şimdi temelli dönüyorum. Hiç bitmeyecek gibiydi oysa. Arkadaş meselesi zaten en acısı ne kadar devam eder bu dostluklar bilmiyorum bile

      Sil