Bayramdan sonra annemin yazlığa gitmek için dayanma süresi sadece 1 hafta oldu. Sonra kalkıp geldik her yaz kaçma şansı sunulmayan yazlığa. Koca evde annem ve ben olsak belki kaçması kolay ve katlanılabilir bir yer olurdu burası ama yengelerim ve kuzenlerimin de içinde olduğu şu ortamdan pek memnun olduğum söylenemez. Gelecek için olan belirsizliğim bir kenara bir de şurada birkaç ay öncesine kadar kimseye hesap vermeden tek başına yaşayan ben şimdi bana karışma yetkisi olmayan kişilerin bana karışmalarıyla uğraşıyorum. Bildiğimi okuması sıkıntı değil ama iş bahanesiyle sadece hafta sonu yanımıza gelebilen abim yüzünden yalnız hissediyorum. Kuzenlerimle az çok iyiyimdir, bir çoğu elimde büyümüş ya da birlikte büyümüş olmamıza rağmen daha önce söylediğim gibi elimde büyüyen tayfa biraz mesafeli davranıyor bana. Yaz bitene kadar bunun üstesinden gelecek olduğuma inansam da neredeyse birlikte büyüdüğüm kısımda değişimler var. Ergenliğin verdiği öz güvenden midir emin değilim iki kuzenim var ki beni deli ediyorlar (7-8 yaş civarı küçükler benden sesleri çatlak hep). Biri ben varım diye denize gitmez diğeri "bunu bunu böyle yapacaksın" şeklinde bana emirler vermeye çalışır. Anlamış değilim bu çocuklar nasıl böyle oldu.
Eskiden yazlığa gelmeyi severdim çünkü benden bir yaş küçük kuzenim bir anda kapanmaya karar verip yaşamını ona göre değiştirmemişti ya da abim çalışmıyor, bütün yazı bizimle geçiriyordu. Akşamın bir saati arabayla merkeze inip tatil yapmaya gelmiş akranlarla sabaha kadar sahilde oturuyor çok güzel eğleniyorduk o zamanlar ama şimdi o günlerin üzerinden yeller esiyor. Benim sanırım sosyalleşme zamanım geldi ama şu ev içinde kimseye "ben merkeze gidiyorum" diyemem akşam saatinde. Ehliyetim olsa araba kaçırırdım belki ama o da yok. Resmen yalnızlıktan ölüp gideceğim şu dağ başında. Bu hafta sonu abim geldiğinde onunla gideyim eve diye yol yapmaya çalıştım bu sefer de "hep gidiyorsun zaten, senin yüzünü görebildiğim mi var? Annen değil miyim ben neden benimle duramıyorsun?" diye hayatımda duyduğum en saçma savunmayla karşı karşıya kalıyorum. Anlayacağınız eve de dönemiyorum!
İşin en kötü kısmı nedir biliyor musunuz? Burada internet yok ve telefonumdaki 2gbı sanırım ilk defa bitireceğim.
Eskiden yazlığa gelmeyi severdim çünkü benden bir yaş küçük kuzenim bir anda kapanmaya karar verip yaşamını ona göre değiştirmemişti ya da abim çalışmıyor, bütün yazı bizimle geçiriyordu. Akşamın bir saati arabayla merkeze inip tatil yapmaya gelmiş akranlarla sabaha kadar sahilde oturuyor çok güzel eğleniyorduk o zamanlar ama şimdi o günlerin üzerinden yeller esiyor. Benim sanırım sosyalleşme zamanım geldi ama şu ev içinde kimseye "ben merkeze gidiyorum" diyemem akşam saatinde. Ehliyetim olsa araba kaçırırdım belki ama o da yok. Resmen yalnızlıktan ölüp gideceğim şu dağ başında. Bu hafta sonu abim geldiğinde onunla gideyim eve diye yol yapmaya çalıştım bu sefer de "hep gidiyorsun zaten, senin yüzünü görebildiğim mi var? Annen değil miyim ben neden benimle duramıyorsun?" diye hayatımda duyduğum en saçma savunmayla karşı karşıya kalıyorum. Anlayacağınız eve de dönemiyorum!
İşin en kötü kısmı nedir biliyor musunuz? Burada internet yok ve telefonumdaki 2gbı sanırım ilk defa bitireceğim.