1 Eylül 2015 Salı

Hüzünlü dönüş yolu

Ben hayatımda böyle ağladığımı hatırlamıyorum. Emre de Batu da haftalık izinlerini ikidir benim için kullanıp normalde dinlenemediklerinden yakındıkları günlerini benim için harcadılar. İstanbul'da gördüklerimin yanında küçük bir oyun alanı gibi görünen bir lunapark var okuduğum şehirde ve son günümü orada geçirdik. Normalde hep "ya burası çok küçük", "siz gelin ben sizi daha iyilerine götürücem", "burada yeterince alet yok" diyerek dünyanın en çekilmez ve şımarık arkadaşı oluyordum ama son günüm olduğu için dün o ufacık ve yavaş gondolda bile çılgınlar gibi eğlendim. Kahkahalar attım, yanımda iki erkek olmasına rağmen başkalarıyla ilgilendim, oturduğumuz yerlerde her zamanki adisyon kavgasını ettim derken hayatımın sayılı en güzel günlerinden birini yaşadım. Akşam eve döndüğümüzde dışarıdan aldığımız pizzalarla kurulduk koltuğa film izlemeye başladık. Bir tarafımda Emre bir tarafımda Batu olunca kafamı koyacak hazırda iki omuz olmuş oldu bir o tarafa döndüm bir diğer tarafa. Hoş ben böyle kendimi beşikteymiş gibi sallayınca uyudum kaldım filmin sonunu göremedim o ayrı. Ama izlediğim kısmıyla Transcendencei öneririm. Sonu hakkında bir fikrim yok ama batırdılarsa orada benden bilmeyin. Neyse ben uyuyup kalınca öküzce dürtülerek uyandırıldım sonra biraz zor uyudum ama o az biraz sohbet o kadar güzeldi ki yatağa girdiğim gibi "dönmek istemiyorum ben" iç çekişleriyle ağlamaya başladım. Sabah da şiş gözlerimi gören çocuklar önce bi şaşırdılar sonra sarılma evresi derken ben yine ağladım iç çeke çeke. Hayır yani biliyorum çünkü ikisi de İstanbul'a gelmez, Emre ya Edirne'ye ya da Sivas'a gider Batu da Rize'ye döner ki ben bir daha ne zaman görürüm bu çocukları. Ki belli yani Batu ilk dönem mezun olabileceğini söyledi Emre de bu sene artık kesin bitirir ve dönerler. Yakın yerlerde de değiller günü birlik ya da 2-3 günlük gelseler falan. En iyi ihtimalle senede 2 kere görürüm o da şanslıysam. Zamanla da koparız zaten ister istemez ama istemiyorum öyle bir şey olmasını. Gittim geldim sarıldım ev içinde çocuklarla çıkana kadar. Onlar işlerine ben de otogara gidene kadar da zor tuttum yine ağlamamak için. Otobüste biraz kötü olur gibi oldum ama sakinleştirdim kendimi sonradan. Hiçbir ayrılık böyle içimi ezmemişti daha önce, keşke tekrar aynı şehirde yaşama gibi bir imkanımız olsaydı ama hayal dünyasında yaşamanın  bir alemi yok.

30 yorum:

  1. Offf ya bende çok üzüldüm şuan. Kendi mezuniyetim geldi aklıma. Birde düşün benimkilerin çoğu burda hani. ikisi gitti diye ne depresyonlara grmiştim biri geldi biri okul açılınca damlayacak. Ama şu var okul gibi olmuyor ya. Her gün görmek başka işten güçten fırsat bulup görüşmeye çalışmak başka. Çarşambaları basketbol oynamasak benim bile onların yüzünü görmem imkansız. Okul bitince kötü oluyor ya. Herkes kendine yol çizerken bizim gibi gizli duygusallarda ağlanıp duruyor. Bence sen gel bu ikisini eve al. Annene sana yeni çocuk getirdim de. Ya da oturup anlaşın bir şehir belirleyip gidip orda iş bulun. Bir sonraki evre bende siz en iyisi okullarınıza geri dönün onlarda bitirmesinler okulu olacak.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Aynı şehirde olup görüşmesek sık sık yine bir nebze iyi olurum en azından çantamı alır gider kalırdım onlarda özlediğimde ya da bilirdim en azından yakindalar ve istediğim zaman gidebilirim. Şimdi çok zor olacak hep önceden ayarlanmış şeyler olmalı ki o da zor gelecek bir süre sonra kesin. Hani bilicem oralarda birileri olacak çok yakınım ama çat diye de gidebilecegim bir yer olmayınca üzüyor işte.
      Ek tercihlerde yazmayı düşünüyorum şaka maka. Ne kadar doğru bir karar bilmiyorum ama düşünüyorum

      Sil
    2. Yaz mutlaka, iş olayı olana kadar gidersin okuluna. Zaten sağolsun işverenler hemen dönmüyor :D

      Sil
    3. Su hallerimi kime gostersem inanmaz zaten buradan başka gelecek yerim yok.
      Daha başvuru yapmadım bile hiçbir yere, bu gidince onlar beni arayacak ben reddedicem :D

      Sil
    4. ya ya bende öyle dedim geçen hafta başvurdum dört gün oldu tık yok :D

      Sil
    5. Dört gün geçti ve ses yok mu? Bence bi ara hatırlat kendini sen :D

      Sil
  2. Gerçekten arkadaşlarinla böyle olman çok güzel:) kopmazsınız merak etme ama hepinizin birazda ilgisine bağlı:)
    Sivasta çok güzel.bir şehirdir fırsatını bulunca kesin gezmeye git:)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Kopmayız, sen unutulur musun laflarını çok duydum onlardan da ama pollyannalik gibi geliyor. Araya zaman ve mesafe girince kim kopmaz ki? Hep aynı derecede ilgili olma konusunda kendime bile güvenemiyorum, bilmiyorum üzüyor her türlü.
      Bu gidişle illa bir kere gidermişim gibi görünüyor da bakalım, giderim bence :)

      Sil
    2. İsteyince oluyor ya ama sık sık yüzyüze görüşemiyorsun
      Ben arkadaşımla okul ayrılınca yüzyüze görüşemesekte hep haberleştik
      Birde arkadaş bulnak zor ya kafana öyle uyan birini

      Sil
    3. Umarım dediğin gibi olur. Herkes dağılınca bir anda kendimi kimsesiz hissettim. Çocukların bi ayaklarına kapanıp "siz de gelin benimle nolur" demediğim kaldı ki benzerini söyledim aslında... Yani en azından büyük şehre taşınma konusunda ikna etmeye çalıştım, olmadı -_-

      Sil
    4. Küçük şehrin güzelligine alışmışken istanbula gelmezler ama sen gidebilirsen gitmenin bir yolunu bulucan
      Teori üretiyoruz ama hangisi çözüm olur bilmiyorum
      İnşallah hep öyle dost olarak kalırsınız:)

      Sil
    5. Küçük şehre de ben alışamadım hiç ondan onların yanına gitmek bana zor olacak. Istanbul dışında alternatiflerim bile İzmir falan yani düşün :/
      Tek temennim benim de o. Umarım hep böyle kalırız

      Sil
  3. Bu kadar sevdiğin arkadaşların olduğu için şanslısın :))

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Keşke en başında aynı şehirde olsaydık da ayrılık olmasaydı. Çok üzüyor çünkü artık eskisi gibi olamamak

      Sil
  4. Bende kötü oldum ya, duygusallığım sabah sabah sayende hat safhada cha :D
    Ayrılıkları vedaları hiç sevmiyorum. Kim çıkardıysa bunları geri soksun yerlerine.
    Bence sen bunlardan bir tanesiyle evlen, digeriyle de Defne. Tamam işte mesele çözüldü sayılır -_-
    Ya da ya da dur buldum sen bunlara senin yaşadığın şehirden kısmet bul oooff ama erkeğin yaşadığı yere gidiyordu dimi kızlar hele emre hayatta kızın yaşadıgı yere gelmez.
    Neyse ya bende çözüm buldum sandıydım ..
    Herşey olacağına varıyor..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Onlar gelseler buraya zaten gelirlerdi iş imkanları burada daha fazla ama beyfendiler "o sehir beni boğuyor", "çok kalabalık", "çok ses var" bahaneleriyle sevmiyorlar. Gezmeye gelmeye onca zaman 2 kere getirebildim. Bir erkek gece hayatını daha aktif yaşayabileceği bir şehri neden sevmez anlamıyorum -_- ben onlara kız da bulurdum hem -_-
      Bundan 10 yıl sonra bir Emre/Batu vardı ne yaptılar acaba demem umarım. Kopmak çok kötü

      Sil
    2. ay delisin yeminle ahaha :d gece hayatını aktif yaşayabileceği şehri sevmemeleri daha güzel işte.. ama sana yaramıyor dogru. lan böyle erkek mi kalmış adamlara bak şaştım kaldım.
      orası hiç belli olmuyor.. yaklaşık 5-6 senedir konuşmadığım bir arkadaşımla yeni yeni konuşmaya başladık. tabi ben kestim konuşmayı. niye bilmiyorum. konuştuğumuz zaman konuşuyoruz iyiyiz ama eskisi gibi degil çoğu şey. araya mesafeler girebilir ama zaman girmemeliymiş.

      Sil
    3. Küçücük şehirde sürekli aynı yerlere gidip aynı kızlarla takılacaklarına İstanbul'da her gece farklı yere gidip her gittikleri yerde de farklı kızlarla takılabilirler oysa. İşlerini bilmiyor bunlar hiç -_-
      İşte gözden uzak gönülden uzak olunca araya mesafe de giriyor her şey giriyor ama artık gittiği yere kadar gidecek yapabileceğimiz bir şey yok :/

      Sil
  5. Hayat seni bunalttığında sığınabileceğin arkadaşların olmuş, ne güzel :) senin de uğraşların olacak vakit bulamayacaksın bu süreçte ama görüştüğünüzde hiç ayrılmamışsınız gibi olacağınıza eminim :) tamam üni.den mezun olamamış olabilirim :D ama benim lise arkadaşlıklarım öyle oldu en azından, aradan yıllar geçse de :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Varlar varlar ve umarım hep olurlar. Umarım mesguliyetlerimiz birbirimizi unutmamıza neden olmaz.
      Aynı şehirde olmadıklarınla arkadaşlık kurmak çok tehlikeliymis bak tecrübeyle sabit, aklında olsun :/

      Sil
  6. Sevdiğin insanlarla arana kilometrelerin girmesi kadar kötü bir şey olamaz, bir şekilde kendimize bir hayat kuruyoruz ve sonra o hayatın yıkılışını izliyoruz. Fazla bağlanmamak mı lazım bilmiyorum ki... Bende o boşluğu yaşıyorum, öyle özlüyorum ki Ankara'da ki arkadaşlarımı.:(

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Oysa hep öğrenci kalacakmışız gibi başlamıştık, ayrılık zamanının bu kadar hızlı geleceğini hesaba katmamıştık :(

      Sil
  7. Kötü bir haber vereyim böyle yakın olduğun insanlarla aynı şehirde karşılaşsan dahi görüşemiyorsun.
    Bir şekilde hayat yakın olmamanızı fırsat bilip her şeyinizi ayırıyor.
    Başıma geldi demek saçma sapan bir hale getirir burayı.
    Ama umarım siz kopmazsınız mesafeler girse de aranıza.


    Cha' burkma içini akıtma göz yaşlarını da.
    Üzülünce bak biz de üzülüyoruz :(

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Elimde değil be Müpte, kendimi ortaokul ve lisedeki gibi kandırmak istesem de olmuyor. "kopmayız biz ya" diyemiyorum kendimden emin bir şekilde ve hal böyle olunca üzülüyorum :(

      Sil
  8. içim cız etti :(
    gerçekten de öyle,mesafe girince hep öyle oluyor.O kişilerle sürekli aynı ortamda olamaya o kadar çok alışıyorsun ki bir anda hayatından çıkınca böyle oluyor.Şöyle diyip biz liseden mezun olduk,aynı şehirdeyiz ama eskisi gibi bütün günü beraber geçiremiyorsun ve de ben şimdiden o günleri çok özledim.Ailemden çok görürdüm onları.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Tatillere laf ediyorduk aylarca uzak kalıyoruz diye ama şimdi komple ayrı düşüyoruz. Ne olacak sonumuz belli değil demek isterdim ama belli. Olacaklardan kaçamıyoruz :(

      Sil
  9. Yaa, şu an kendimi tutmasam bağıra bağıra ağlarım.
    Neden sevdiğimiz arkadaşlarımız ile ayrılmak zorundayız ki?
    Hep birlikte seyahat etsek, göçebe hayatı yaşasak acayip mutlu olacağım.

    Arkadaşlarla ayrılmak çok zor.
    Ben de son günümde resmen çocuklar ile yapışık bir şekilde gezdim. Çok kötü oldum onlardan ayrılıp trene giderken. Böyle bizim oğlanların ortak aldıkları bir hırka vardı, sıra ile giydikleri. Bana giderken onu verdiler. Ben bir taraftan ağladım, bir taraftan hırkaya sarıldım.
    Ahh, gidip hırkaya azıcık sarılayım bari.

    Umarım, bir mucize olur Cha ve arkadaşların ile aynı şehirde tekrar bir araya gelirsiniz.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Ben de bir şeylerini alsaydım keşke! Niye aklıma gelmedi ki ya.
      Kelimenin tam anlmaıyla gece yapıştım ikisine de. Utanmasam yere yatak açıp ikisinin ortasında yatacaktım da olmadı tabi öyle bir şey.
      Umuyorum gerçekleşir o mucize. Başka, yeni arkadaşlar istemiyorum ben onlar olsun yeter bana

      Sil
  10. Ya şu an benim yaşadıklarımın aynısını yaşıyorsun. Çocukluğumdan beri aynı şehirdeyim. On altı senedir... Şimdi farklı bir şehre taşınıyorum. 500 km mesafe var. Her sokağını avucumun içi gibi bu şehri bırakıp gitmek istemiyorum. Bütün arkadaşlarım, anılarım, hayatım burda benim :( ama bes gün sonra tamamen kopuyorum o şehirden, arkadaşlarımdan... Senin yazını okurken gözlerim doldu. Aynı şeyleri yaşayan biri daha..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Ben sadece 4 yıl yaşadım orada ve dünya durdu resmen benim için. O gece ve sabah hayatımda ağlamadığım kadar ağladım ki ağlayan bir insan değilimdir normalde. Dayanamadım ama "sıkma kendini boş yere" dedim saldım gitti. İnsan illa hayatının bir döneminde birinden ayrılık acısını çekiyor ama. Sevgili nasıldır bilmiyorum ama arkadaştan ayrılmak çok acıtıyor

      Sil