20 Ekim 2016 Perşembe

Ne olur yani bir de köpeğim olsa?

Son zamanlarda annemi çileden çıkaran isteklerimden biri bir köpek sahibi olmak. 5-10 yaş aralığım sırasında golden cinsi kocaman bir köpeğimiz vardı evin içerisinde. O kadar akıllıydı ki annemin kesinlikle izin vermediği salon ve mutfağa adımını atmazdı kapıları açık olsa bile. O dönem herkesin evde olduğu köpeğimizle birlikte 6 kişilik örnek bir aileydik. Sonra benim 10.yaşıma gireceğim sıralarda her sene olduğu gibi yazlığımızda dayımlar, yengelerim ve kuzenlerimle zaman geçirirken hep birlikte farklı bir etkinlik yapalım diyerek bir gece evden ayrılmıştık. Bizim koca oğlan da bir gece evde kalsa bir şey olmaz diye düşünmüştük çünkü daha önce de birkaç kere kalmıştı. Diğer gün eve döndüğümüzde bizim koca oğlanın cansız bedeniyle karşılaştığımızdaki o anı asla unutmuyorum. Tam bir cenaze havasıyla günlerce hatta haftalarca kendimize gelememiştik hiçbirimiz. Köpekten korkan yengemiz ve o zamanlar küçük olan kuzenlerim bile ağlamıştı bizim çöküşümüzü gördüklerinde. O zaman annem demişti işte eve bir daha hiçbir şekilde hayvan girmeyecek diye. Tabi annemin dediği olmadı. Kendine gelemeyen çocukları için bir anne babanın çırpınışlarıyla eve 2 tane su kaplumbağası girdi ve sonra da çok sevdiğim birinin bana hediyesi olan bir yavru kedi. Zaten sonrası çorap söküğü gibi geldi ve sonuç olarak evde 9-8-4 yaşlarında 3 tane kedi var. Kaplumbağalar mı? Onlar o kadar büyüdü ki (bizim yanlış beslememiz sonucunda) akvaryumları hiçbir yere sığdıramaz olduk ve iyi tanıdığımız birine verdik. Hala yaşıyorlar ve gerçekten kocamanlar! Şimdilerde ise tekrar köpek besleme isteğiyle yanıp tutuşuyorum. Barınaklar, sahiplendirme sayfaları birçok bebek köpeğin ev aradığı bildirimini verirken annemi ikna edemiyor olmak çok üzüyor beni. Büyük ve zaten eğitimli bir köpek aslında işime gelirdi ama kedilere alışması için küçükken gelmesi daha iyi olur diye düşünüyorum. Hoş ikna edememişim annemi büyük-küçük ne fark eder ki? Eskiden "ya tekrar ölürse/öldürülürse?" diye izin vermezdi şimdi ise "hiçbiriniz evde değilsiniz, kim günde iki kere gezmeye çıkaracak? Diğer istekleriyle uğraşacak? İşim başımdan aşkın benim siz sanki ilgilenebileceksiniz" diyor. Aslında haklı bir yerde ama içimdeki evi hayvanat bahçesine çevirme dürtüsüne özellikle havalar bu kadar soğumaya başlamışken engel olamıyorum. Ne olurdu sanki izin verseydi de evi birlikte altını üstüne getireceğim bir arkadaşım olmuş olsaydı... Kediler artık sadece kalorifer önünde, yatakta ya da cam önünde uyuyor kıpırdadıklarını görmüyorum bile. Ama enerji patlaması yaşayan bir köpekle öyle mi olurdu? Bütün sinirimi stresimi hatta üzüntümü alır giderdi. Köpek istiyorum ben ya!

14 yorum:

  1. Annene de hak vermek lazım :/ ben kedi almayı cok istiyorum ama annem asla izin vermiyor, hem annenin de dediği gibi "hiç biriniz evde yoksunuz ben nasıl bakarım" diyor hem de zaten astımı var diye baştan kesip atıyor.. ama önceki köpeğinizin ölümü içimi acıttı yaa, nedenini bulabildiniz mi?

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Yok zaten hak veriyorum ona da. Haklı çünkü baya ben sabah çıkıyorum akşama kadar yokum, abim de öyle. Annemde topuk dikeni var ve kalça kireçlenmesi var kadın uzun süre ayakta duramıyor ya da yürüyemiyor nasıl baksın köpeğe. Gezdirmeye bile çıkamaz eskisi gibi değil. Vurdular o gece onu. Komşular sadece silah sesi duymuş bir de fazla kimse olan bir yer değil. Bulamadık yani. Kim ne istediyse bizim yavrumuzdan

      Sil
  2. Neden öldü ki ya. Deli uzulmussundur. Annende hakli ama bende cok istiyorum kopekte sorumluluk buyuk ya annrmi ikna etsem ben bakamam ki

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. İşin trajik kısmı o zaten. Vuruldu köpeğimiz ama kim olduğunu bulamadık. Geç saatte, gece silah sesi gelmiş ama 3 komşu var çevrede kimseyi görmemişler. Düşün polise haber bile verilmemiş. Bir sonraki gün gördük biz de.
      Annem artık 60a yaklaştı bir köpeğin enerjisiyle başa çıkamaz. Benim zaten o kadar boş zamanım yok. Hayallerde kalacak benim köpek isteğim :(

      Sil
  3. Ah aynı duyguları bende yaşıyorum ama malesef benimde yaşadığım imkan bakmaya elverişli değil. Sürekli gezdirmek ilgilenmek çalışma hayatımdan dolayı imkansız gibi ama ileride hayatım düzene girdiğinde düşünüyorum almayı. Umarım ilerde seninde istediğin gibi bir köpeğin olur. :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Sabah 6da bir yürüyüşe çıkarsam sonra hazırlanıp evden çıksam akşam 7-8e kadar yokum bir daha. Bazen de mesai yapmak zorunda kalıyorum iyice geç çıkıyorum. Kim bakacak onca saat ona? Evi parçalar ki parçalaması bir kenara ona eziyet olur. Umarım olur ileride ikimizin de :)

      Sil
  4. Ben de herhangi bir canlıya bakabilmek çok isterdim. Çiçek,hayvan... Çiçeklerim bile sürekli soldu. 6-7 tnesi öldü bu şekilde. Sonra dedim ki ''sen yalnızca kendi arzun yüzünden onlara kıyıyorsun'' bu yüzden vazgeçtim. Çok büyük bir sorumluluk gerçekten. Yapabilenlere, hele bir de sakat, hasta hayvanları evlat edinenlere gıpta ile bakıyor, çok takdir ediyorum :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Dediğini yapan biriyimdir normalde. Kediyi de o şekilde kabul ettirdim aslında istesem anneme illa kabul ettirecek bir yol bulurum ama aynı düşüncem var şu an benim de. Kendi arzularım için onun hayatını hapis edemem. Ona gerekli şartları sağlayamadıktan sonra neden evde depresyona, strese sokayım :/

      Sil
  5. Çok üzüldüm köpeğin ölmesine.Aklıma direk benimki geldi.Ben de ondan ayrılırken çok ağlamıştım.
    Bebekliğimden 6 yaşıma kadar golden bir köpekle yaşıyordum.Hep onunla beraber uyurdum.Ama bir gün bir köpek beni kovaladı ve ondan kaçarken araba çarptı.Cok büyük yaralanmalar olmadı ama ben feci şekilde köpeklerden korkmaya başladım.Bizimkinin yanına gidemez olmuştum.Seviyordum ama yine dr yanina gidemiyorum.Daha sonra biz de onu bir aile yakınına verdik ama ayrılırken baya ağlamıştım.Keşke şimdi yine öyle bir köpeğim olsa ama işte benim annem de evde adam akıllı kalmıyorsun,nasıl bakacaksın diyip kestirip atıyor.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Sizinkiler psikolojik destek aldırsaymış sana keşke. Böyle bir travma aslında seni hayvandan uzaklaştırarak değil çok farklı sekillerde düzeltilebilirdi.
      Şimdi anneler haklı tabi. Biz ne dersek diyelim asıl sorumluluk onlarda ki köpek kedi gibi de değil çok daha büyük sorumluluğu var :(

      Sil
  6. Heheheh bende kedi istiyorum ama ananem razı değil annemlerde değil gerçi :D blogumda senin için bir yerlere mim bıraktım bi ara uğrar mısın :D

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Kedi cepte canım onu eve almam düşündüğümden kolay oldu -hatun hayvan seviyor çünkü- ama köpek öyle olmuyor ne yazık ki :(
      Hemen bakıyorum bloguna :)

      Sil