7 Aralık 2017 Perşembe

Terapi gibi terapi

Depresyona da girsem, hasta da olsam kendi başıma halletme gibi huylarım var biraz. Nereden geliyor bu öz güven bilmiyorum ama kendim yapabiliyor muyum diye önce bir dener sonra destek almaya başlarım. Hoş geçen sene sırf bu kafam yüzünden zatürreden zor döndüm bayılıp ayılıyordum ama o durum başka tabi. Komşu çocuğuyla olmadığını kabul etsem de sosyal bir çevrede birleşme durumumuz oluyor son günlerde. O nereden mi çıktı? Abimle maç izlemişler benim Emre'ye gittiğim hafta sonu! O noktadan sonra da nasıl ısınmışlarsa birbirlerine sürekli bir sosyallik içerisindeler ve evde genç kız mı var? Rahatsız olur mu? O çocuktan hoşlanıyor mu? Bunları hiç düşünmeden abim Komşu çocuğunu evimize alıyor. Tamam hoşlandığım çocuk o olmasa kesinlikle dikkate almam evde biri varmış yokmuş diye ama pijamamla sallana sallana mutfağa giderken bile karşılaşmak insanda bir şok etkisi yaratıyor doğrusu. Kendimi belli etmeden takılıyorum yanında, hatta onun bana ders arası yaptığı minik el şakalarını ben de yapmaya başladım. Artık dönüşü olmayan friendzone evresindeyiz. Hani ondan bana bir şey görür gibi olsam da kabul etmemeyi beynime işliyorum çünkü, düşününce çocuk benimle oyuncak gibi oynadı farkında ya da farkında olmadan. Abimle yakınlaşmaları benim hayattaki şansımı gösteriyor olsa da en azından kedilerim onu sevmedi. Bendeki duygu çöküşünü mü hissettiler emin değilim ama üçü de sürekli çocuğa vurma, ısırma ya da onun ayakkabılarını bir yerlere atma eylemi içerisinde. Benim içimde de ona hafif de olsa vurma isteği olduğu için kedilerimin ona yaptığı herhangi bir şeyde kendimi daha iyi hissediyorum. Hatta geçen akşam onlar koltukta otururken benim en küçük zıpır vitrinin üzerinden onun kafasına atladı. Minik bir kahkaha bastım orada o haline. Abim ve hatta o da güldü bu duruma ama anlam veremediler bu hayvanlar neden böyle yapıyor diye. Kediler gerçekten en iyi terapistten daha iyi olabiliyor bazen. İster sarıl ağla, ister yolla sevmediğin kişinin üstüne mis gibi intikam alıyorlar. Hayır bir de kedilerimin ikisi baya yaşlı ve sürekli uyuyan tiptelerdir ama Komşu çocuğu geldiği an bir hareketlilik başlıyor. Abim de ben de bu durum karşısında biraz şoktayız diyebilirim. Tabi ben şikayetçi değilim o ayrı mesele.

10 yorum:

  1. Ya ben o kedilerini yerim senin❤❤❤. Kediler bence cok duygulu hayvanlar. 😄

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Bence de öyleler :) böyle sert görünmeye çalışıyorlar ama pamuk gibiler :)

      Sil
  2. hayvanları elleyemem ama seninkileri kucaklamak istedim :D oh olsun ona bir dahakine tırmalasınlar da gelmesin bi daha

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Hepsi bir olup evden kovsa da anlamaz bu çocuk bence. Artık böyle böyle bir şekilde uzaklaşıcam :/

      Sil
  3. Kedileri çok seviyorum, her şeyin farkındalar sanki. İntikamını almalarına sevindim :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Gerçekten çok özel canlılar hayvanlar. İnsanlar karşılarındaki tamamen yıkılmış olsa da anlamıyor ama o küçük şapşallar minicik bir şey görsünler anında yanımda pervane :)

      Sil
  4. ha haaaa bi şekilde seni kıskanıyolar yaaa :) bi de sendeki de ne şans gerçekten, bence hiç görmemen lazımken he görüyon :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Kedilerim olmasa ben bir hiçim. Benim tutkumun aksine onlarda komşu çocuğuna karşı salt bir öfke var, canlarım benim :)

      Sil
  5. Hahahhaha. Cha baya kahkaha atarak okudum yazını. :D Bence kesin hissetmişlerdir. :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Yıl olacak neredeyse Komşu Çocuğu bizim eve girip çıkmaya başlayalı kedilerim hala sevmiyor onu ahahahaha

      Sil