Biraz içimi döküp gidicem ya

Sanırım içimde ardı arkası gelmeyen bir konuşma isteği var. Sinirimden mi böyleyim? Yoksa sıkıldığım için mi? Gerçekten bilmiyorum. Belki de sadece boş konuşasım vardır. Bir nevi iç dökmek için olsun bu yazı o zaman. 4 yıl önce üniversiteden mezun olduğumda şuan bulunduğum işi yapacağımı kesinlikle düşünmemiştim. Geçici bir süre kalır sonra çıkar okuduğum bölümle alakalı bir yerlerde işe girerim diyordum kendime hep ama hayat benim planladığım şekilde ilerlememi istemediği için çok başka bir yerde hiç aklıma gelmeyecek kişilerle çalışıyorum. İşimi zaman zaman seviyorum zaman zamansa gerçek anlamda nefret ediyorum çünkü sürekli olarak insanlarla bir iletişim halindeyim. Herkes bir değildir ve bazı insanlar insan aklını zorlar biçimde bir karaktere sahiptir malum. Geçen yıllar içinde çok iyi dostlar da edindim, hayatıma hiç olmasa da olurdu dediğim kişileri de aldım ama her biri bir şey öğretti bana diye hiç pişmanlık duymadım. Hala pişman değilim, iyi ki arkamdan da konuşuldu, iftira da atıldı, emeğimin de üstüne çöküldü bu sayede büyüyor insan zaten değil mi? Bunlara üzülmenin bir anlamı yok. Üzüldüğüm bir şey var ki keşke iş bulma konusunda hemen pes etmeseydim. Keşke "ben tanıdıkları araya sokarak kendini bir işe soktu dedirtmem" demeseydim de imkanım varken yıllarca beni uykusuz bırakan, gecelerimi gündüzüme katarak okuduğum bölümümde bir yer edinseydim kendime. "O kız torpilli" diye arkamdan konuşulmasını kaldıramayacağım diye düşünmeseydim keşke. Şimdi daha çok görüyorum ki bunu düşünen tek kişi benmişim. Evet ben de yükseldim, beklenenden hızlı oldu ve benden daha kıdemli insanları, bana işi öğreten insanları geçtim ama bunu kendi çabamla yaptım. Ne bir yalakalık ne de başka bir şey. Yaptığım işe değer veriyordum çünkü. Bir görevim varsa bunu layığıyla yerine getirmem gerekiyordu diye düşündüğüm içindi. Hala öyleyim tabi ama ben yükseldikçe işler hiç de olması gerektiği gibi ilerlemiyor. Yetkinliklere bakılmadan tanıdıkları, yalakalıkları iyi yapan kişiler daha hızlı ilerlemeye başlıyor. Öyle bir durum ki bir sonraki aşamaya artık geçmek istemiyorum. Görüyorum çünkü orası düşündüğüm gibi değil, insanlar çabalarıyla gitmedi oraya. İlerleme isteğim içimde bittiği için de artık burada ne yapacağım demeye başladım tabi. Başka bir işe mi girmeliyim? 4 yıl boyunca okuduğum mesleği mi yapmam lazım? Yoksa 4 yıl boyunca çalışıp deneyimlediğim işi mi? Hangisini yapmam gerektiğini ne istediğimi keşke bilebilsem ama yok işte. İstifa edip biraz evde kafa mı dinlesem diyorum bazen de ama o zaman da sadece boş kalacağımın farkındayım. Hiç boş kalmadım ki ben şimdiye kadar şimdi nasıl boş boş evde oturayım? Bir şeyler yapmam lazım ama nedir hala bulamadım.